14 oktober 2012

Weer een stukje

Vandaag hou ik het even kort. Mijn ouders zijn dit weekend 12,5 jaar getrouwd en tijdens het verrassingsontbijt keken wij de trouwfilm van toen. Ik was 11 jaar. Sinds mijn diagnose ben ik heel benieuwd naar hoe ik vroeger was en deed. Ik weet dat ik altijd al een rare was, maar ik wil het nu in het autisme kunnen plaatsen.

Op de film zie ik mijzelf af en toe een sprongetje maken terwijl ik fladder. Ook sta ik constant in de weg en doe ik heel sociaal ongemakkelijk. Mijn nichtje van toen 4 was mijn favoriet, met de rest van de mensen deed ik niet veel.

Puzzelstukje voor puzzelstukje wordt het plaatje compleet. Toch heb ik alle puzzelstukjes nodig wil ik het accepteren, alleen dán klopt het. En het moet kloppen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten