Gister vertelde ik S. iets waar ik eigenlijk nooit grondig over nagedacht heb, maar wel al jaren 'last van' heb. Het is niet dat dit mij veel problemen geeft, maar er zijn wat voorvalletjes geweest die hiermee te maken hebben. Ik weet niet of dit iets met autisme te maken heeft, of dat het gewoon een mij-ding is, maar het is in ieder geval niet 'normaal'. Of 'gemiddeld', bij gebrek aan een beter woord.
Ik zie S. twee keer in de week op het werk en op die dagen zoek ik haar altijd op. Ze is binnen een korte periode ook een vriendin geworden, ik zie en spreek haar namelijk ook buiten het werk om. Gister liepen wij samen naar de bushalte. Onderweg liep ik door een modderplasje omdat ik dat modderplasje pas zag toen ik erin stond. Ik kijk vaak bijna letterlijk niet verder dan de neus van mijn schoen lang is wanneer ik op straat loop. We praatten wat verder en kwamen uit op het onderwerp wat ik niet kan verklaren en zo goed mogelijk zal proberen te verwoorden:
Ik zie S. (en ieder ander individu) als een x aantal verschillende personen, terwijl ik heus weet dat S. 1 persoon is. Toch is zij:
1. De collega die ik op maandag en vrijdag spreek, naar glimlach en stiekem knuffel wanneer wij elkaar zien.
2. De collega die ook een vriendin is op maandag en vrijdag wanneer wij pauze hebben of klaar zijn met werken, die ik een knuffel geef.
3. De vriendin die ik buiten het werk om zie.
4. De vriendin die ik buiten het werk om spreek via Whatsapp.
5. De vriendin die ik buiten het werk om spreek aan de telefoon.
6. De Facebook-vriendin die ik als vriendin heb op Facebook.
Nu klinkt dit waarschijnlijk niet heel vreemd, toch zorgt dit voor vreemde situaties.
Ik werkte vorige week maandag met haar, ik Whatsappte vrijdag met haar toen ik ziek thuis was, zaterdag Whatsappten en belden wij en zondag was ik vergeten dat dit dezelfde persoon was als die ik maandag weer op het werk zou zien.
Maandag op het werk toen ik S. zag heb ik ook geen seconde stilgestaan bij het feit dat wij zaterdag ruim een uur hebben gepraat over de telefoon. Het zou mij ook hebben geshockeerd als zij was begonnen over het onderwerp welke wij toen besproken hadden. De eerste gedachte die dan bij mij op zou komen is "Hoe weet jij dat?!". Het zou dan een aantal tellen duren voordat ik het plaatje compleet heb en doorheb dat zij degene is waar ik mee heb gebeld die zaterdag.
Naast deze heb ik nog tig voorbeelden van dit, voor mij, onverklaarbare... Gedoe. Ik heb er niet eens een woord voor. Normaal gesproken is het woord 'pannenkoek' de oplossing voor alles, maar hier geldt dat niet. Misschien moet ik maar een nieuw woord verzinnen. Flubstelpintal ofzoiets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten