Tijdens mijn NS avontuur vandaag kwam ik ook nog eens een oude opa tegen. Hij stond op station Amersfoort om zich heen te kijken. Hij was helemaal alleen en liep heen en weer. Op een gegeven moment stond hij een meter buiten het gele rookvlak, ik wilde wel zeggen dat hij even twee stappen naar voren moest doen, omdat hij anders een boete zou krijgen, maar ik kon het niet. Ondanks mijn enorme zwak voor oude mensen, kon ik hem niet aanspreken. Gelukkig kwam er snel een vriendelijke conducteur aangelopen om hem erop te wijzen. Hij stond er verloren bij toen hij met zijn trillende hand zijn sigaret rookte. Ik vroeg mij af wat hij allemaal had meegemaakt in zijn leven. Heeft hij de oorlog meegemaakt en achtervolgt dit hem nog? Heeft hij een hond? Waar is zijn vrouw en wat doet hij zo laat nog op het station? Ik moest bijna huilen, dit gebeurt regelmatig. Ik ben blij dat hij, als hij die had, zijn hond niet mee had genomen, anders was ik echt gaan huilen en had ik hem geadopteerd als opa voor de feestdagen. Dat terwijl ik niet eens weet of hij wel ongelukkig is.
Hij zit nu bij mij in de trein, zal ik het hem vragen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten