Wat autisme voor mij is

Ik heb mijn vaste plek op de bank. Als ik ergens anders zit, is het alsof ik niet in dezelfde ruimte ben, dus dan ben ik niet thuis in mijn eigen huis en word ik zenuwachtig.

Als ik ergens blij over ben of iets interessant vind, kan ik het niet tegenhouden dit iedereen te vertellen en heb ik niet door of dit gepast is en wanneer ik moet stoppen met praten.

Ik kan belangrijke details niet scheiden van onbelangrijke details, dus wanneer ik twee keer hetzelfde verhaal vertel, lijken het twee verschillende verhalen.

Ik zie jou als verschillende personen, wanneer in verschillende omgevingen, dus waarschijnlijk vertel ik jou twee keer dat verhaal.

Als iets niet gaat zoals ik denk dat het zal gaan, heb ik tijd nodig om om te schakelen en te verwerken. Hierdoor mis ik vaak een groot deel van een gebeurtenis of situatie, omdat ik in mijn hoofd nog bezig ben met hoe ik dacht dat het zou gaan, het verwerken en omschakelen.

Ik heb duidelijke instructies nodig, omdat ik anders niet weet wat er van mij wordt verwacht. Als je zegt dat ik de rode kralen in het rode bakje moet doen en de groene kralen in het groene bakje, dan laat ik de gele kralen liggen, al staat er een geel bakje, omdat je niet hebt verteld dat ook de gele kralen in het gele bakje moeten.

Ik houd niet van verandering, omdat ik veel tijd nodig heb dit te verwerken, dat kost energie, geeft veel spanning en overheerst mijn gedachten, oncontroleerbaar.

Ik weet niet wat je denkt. Ik zie niet wat je denkt en hoor niet wat je denkt, als je het mij niet vertelt. Hierdoor begrijp ik je vaak niet, of verkeerd.

Ik heb tijd nodig uit te zoeken wat je bedoelt, omdat dit niet automatisch gaat en als ik het je vraag, kom ik er zelf niet uit.

Ik kijk je niet aan en als ik overprikkeld ben, of overweldigd door wat je met mij doet, zal ik helemaal niet naar je kijken, dit betekent niet dat ik je niet mag of niets met je te maken wil hebben.

Als je met mij praat wanneer er lawaai is in de omgeving waar we zijn, hoor ik je wel, maar moet ik veel moeite doen te verstaan wat je zegt.

Door mijn hoge sensitiviteit raak ik snel vermoeid door overprikkeling. Hierdoor doe ik veel aan stimmen; ik maak vreemde geluidjes met mijn mond, ik beweeg heen en weer, ik wrijf stofjes of mijn vingers over mijn lippen, ik wrijf mijn handen over mijn benen, ik knijp mijn ogen dicht etc. Dit maakt mij rustig en zorgt ervoor dat ik er mee om kan gaan, omdat ik zelf kies welke prikkel ik toelaat.

Als je praat en ik zeg een woord na, waarna ik moet giechelen, heb je waarschijnlijk een grappige toon gebruikt of zit er een dubbele betekenis in het woord, wat ik grappig vind. Vaak gebruik ik dit ook om duidelijk te maken dat ik naar je luister en je begrijp.

Ik denk letterlijk en in plaatjes, maar dit betekent niet dat ik niet weet wat 'de kat uit de boom kijken' betekent.

Ik kan nog uren doorgaan over dit onderwerp, want als ik eenmaal geïnteresseerd ben in iets, vind ik het moeilijk hier niet mee bezig te zijn.

Oudjes

Tijdens mijn NS avontuur vandaag kwam ik ook nog eens een oude opa tegen. Hij stond op station Amersfoort om zich heen te kijken. Hij was helemaal alleen en liep heen en weer. Op een gegeven moment stond hij een meter buiten het gele rookvlak, ik wilde wel zeggen dat hij even twee stappen naar voren moest doen, omdat hij anders een boete zou krijgen, maar ik kon het niet. Ondanks mijn enorme zwak voor oude mensen, kon ik hem niet aanspreken. Gelukkig kwam er snel een vriendelijke conducteur aangelopen om hem erop te wijzen. Hij stond er verloren bij toen hij met zijn trillende hand zijn sigaret rookte. Ik vroeg mij af wat hij allemaal had meegemaakt in zijn leven. Heeft hij de oorlog meegemaakt en achtervolgt dit hem nog? Heeft hij een hond? Waar is zijn vrouw en wat doet hij zo laat nog op het station? Ik moest bijna huilen, dit gebeurt regelmatig. Ik ben blij dat hij, als hij die had, zijn hond niet mee had genomen, anders was ik echt gaan huilen en had ik hem geadopteerd als opa voor de feestdagen. Dat terwijl ik niet eens weet of hij wel ongelukkig is.

Hij zit nu bij mij in de trein, zal ik het hem vragen?

Dikzak

Morgen mag ik mee om naar het hartje te luisteren van de baby in mijn zus haar dikke buik. Over 14 weken is zij geen dikzak meer, dan is zij moeder. Ik vind het heel lastig om mij voor te stellen dat er écht een baby in haar buik zit en dat die er ook een keer uit moet en dat ik dan tante ben. Misschien dat dit het allemaal wat echter maakt. Ik weet in ieder geval dat wij over 3 jaar iedere deur langsgaan om te zingen dat zijn moeder een dikzak is en zijn vader koprollen doet in hondendrollen. En dat ik dan al het snoep pik, omdat hij het dan toch nog niet mag hebben.

Projectje

Nu weet ik dat het niet handig is voor mij om met twee dingen tegelijk bezig te zijn, dus waarom ik heb gekozen om toch een nieuwe Blog aan te maken, weet ik niet. Ik voelde inspiratie opkomen, of misschien was het verveling. In ieder geval kon ik na twee uur schrijven nog niet stoppen en ben ik lichtelijk warm vanbinnen. Ik hou het erop dat deze nieuwe Blog een projectje van vier weken zal zijn en een beter tijdverdrijf is dan mijn vakantie weg-Simsen.

Het meisje in mijn verhaal heet Joan en heeft onbedoeld veel autistische trekjes gekregen. Zij schrijft brieven naar Melissa waarin zij onsamenhangend vertelt over haar dag. Natuurlijk is er een grote happening gaande, maar daar verklap ik niets over. Als het meezit heb ik over vier weken genoeg verhaal voor drie maanden. Als het tegenzit heb ik er over vier weken nog geen genoeg van en beheerst het schrijven mijn leven. Die gok waag ik, ik ben nu eenmaal een superheld.

Vakantie

Mijn vakantie is begonnen. Een week eerder en een week langer dan verwacht, spontaan besloten. Ik wist dat deze beslissing beide positief en negatief zou vallen. Al weken zie ik op tegen mijn vakantie, ik zou vanaf volgende week drie weken vrij zijn. Vrijdag hoorde ik dat ik nog twee weken moest opnemen. Het was mogelijk deze week erbij te nemen, wat zou betekenen dat ik direct vakantie zou hebben voor vier weken.

Zo hoefde ik niet op te zien tegen een week werken met stress en zorgen over de aankomende vakantie, want dan was het al zover. Ik had al een week mijn planning klaar voor de drie weken, dat scheelde. Toch sloeg de paniek toe, ik zou direct voor deze week ook een planning moeten hebben. Mijn mooi getekende schema waar ik uren mee bezig ben geweest, had geen plek meer voor een extra week, dus ik zou een hele nieuwe moeten maken. Dit stond mij het meest tegen.

Vakantie betekent weg structuur, weg zekerheid. Mijn dagen gaan er anders uitzien en wanneer ik na vier weken terugkom op mijn werk, zal daar ongetwijfeld ook van alles veranderd zijn. Ook had ik gister de laatste afspraak met mijn psycholoog. Mijn houvast en het uurtje waarin ik zonder schuldgevoel over mijzelf mag praten is weg. Ik was bang voor wat er zou gebeuren, maar er blijkt niets veranderd. Ik ben hetzelfde mens en mijn leven ziet er nog steeds hetzelfde uit. Ik mis alleen het uurtje waarin ik zonder schuldgevoel over mijzelf mag praten, maar daar kan ik altijd een uurtje schrijven van maken.

Tot zover is dat het dieptepunt deze vakantie en ik moet zeggen dat daar prima mee te leven is. Ik heb rare dromen over het werk, maar dat is een kleine bijwerking van het afkicken. Mijn planning zit iedere dag bomvol leuke dingen, dus geen tijd voor paniek. Nooit gedacht dat ik het zou zeggen, maar... Hahaha ik heb lekker vier weken vakantie!