Zes jaar geleden heb ik in mijn nek een tattoo laten zetten van een puzzelstukje met een hartje erin. Dit was voor mijn toenmalig vriendinnetje, mijn eerste ware liefde, mijn ontbrekend puzzelstukje. Dat het ooit voorbij zou gaan tussen ons kon ik mij toen niet voorstellen. Toch heb ik nooit écht spijt gehad van de tattoo, hij zit in mijn nek en ik zie hem niet, dus is hij er niet. Uit het oog, van het lijf.
Nu ik de diagnose Asperger heb, nu ik weet dat ik Asperger heb (ik weet nog steeds niet wat ik fijner vind klinken) kan ik de tattoo een andere, of extra, betekenis geven. Het is een puzzelstukje vergelijkbaar met het puzzelstukje wat je ziet op logo's van Autism Speaks etc. Als ik dit zes jaar geleden had geweten zag het er nu heel anders uit. Mijn leven én mijn tattoo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten