Boeken haal je uit de kast, maar je kan er zelf ook uitkomen. Ik ben al een keer als pot/lesbo/gay/lesbienne/dyke uit de kast gekomen (ja, dat ook nog) en ik moet zeggen dat dat een stuk makkelijk was dan dit. Ik hoefde niemand te overtuigen dat het zo is, iets waar ik nu vaak mee bezig ben. Ik moet zeggen dat het wel steeds makkelijker wordt hoor. Ik heb een script geschreven en die uit mijn hoofd geleerd. Ik probeer zoveel mogelijk de aanvallende toon te onderdrukken als ik voor de zoveelste keer hetzelfde verhaal vertel. Wanneer de meest populaire vraag halverwege gesteld is, zeg ik al "Alles! Ik heb last van alles wat met Asperger te maken heeft.".
Om het wat te verzachten maak ik er vaak een grapje van. "Nouja, ik denk dat mijn omgeving er meer last van heeft dan ik, door mijn generalisatieproblemen stel ik namelijk vaak dezelfde vragen, bijvoorbeeld hoe de douche werkt, terwijl ik dat heus weet want iedere douche werkt hetzelfde. Vermoeiend voor mijn omgeving, gok ik, al kan ik me daar niet in inleven, want ik heb Asperger." Ik merk dat mensen steeds voorzichtiger zijn in het lachen om mijn grapjes, omdat ze niet zeker weten of ik een grapje maak of gewoon even autistisch ben en mij niet willen kwetsen. Denk ik.
Ik ben nogal vaak sarcastisch en dat is helemáál niet vreemd voor iemand met Asperger. Sarcasme is voor mij een overdreven nadruk leggen op een bepaalde klemtoon in een zin die je met een 'strak' gezicht uitspreekt. Zodra iemand sarcasme op een andere manier gebruikt, met name zonder de overdreven nadruk, snap ik het niet meer. Het is alsof het gesproken woord binnenkomt als geschreven woord en ik er zelf van alles mee moet doen om duidelijk te krijgen wat er wordt bedoeld, wat erachter zit, welke emotie erbij hoort en vooral hoe ik erop moet reageren. Zie mijn hoofd als een computerkast die overuren draait en constant bewust informatie moet verwerken om het te kunnen plaatsen. Snap je nu waarom ik uit die kast wil?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten