Vandaag ben ik voor het eerst alleen naar de bibliotheek geweest. Dat is een hele stap en het heeft 3 keer geduurd voordat ik die durfde te zetten. De eerste keer wilde ik iemand mee, omdat ik mijn pasje op moest halen en nog niet wist waar de voordeur is, hoe de deur werkt (duwen, trekken of schuifdeuren), hoe je boeken kan lenen en terugbrengen en waar welke boeken staan. Ook moest ik met iemand praten, wilde ik mijn pasje krijgen. De tweede keer wilde ik iemand mee omdat ik voor het eerst mijn geleende boeken terug moest brengen en naar de andere, grote bibliotheek wilde.
Vandaag dus voor het eerst alleen. Ik heb een uur lang moed verzameld om de deur uit te gaan. Ik besloot mijn net gekregen rode tasje te gebruiken als bibliotheek tas, ik houd van rood, rood geeft mij superkrachten. Ik deed de drie geleende boeken in de rode tas en controleerde of ik alles in mijn zakken had voor ik de deur uitliep. "sleutels, sigaretten, portemonnee, telefoon" dit rijtje herhaalde zich tot ik er zeker van was dat die vier dingen écht in mijn zakken zaten. Dit is een dagelijks ritueel van vijf minuten en vaak blijft het rijtje zich nog een uur herhalen in mijn hoofd, al ben ik de deur al uit.
Ik stond voor de deur bij de bibliotheek en zag dat er duidelijk 'trekken' op stond, ik wist inmiddels waar ik de boeken terug kon brengen en waar de boeken staan die ik graag lees. Tòch liep ik de andere kant op. Naar de geschiedenisboeken. Op school had ik een hekel aan het vak geschiedenis. Het kon mij niet boeien, ik haalde vijfjes. Waarom trok die sectie vandaag dan toch mijn aandacht? Ik heb er tien minuten rondgelopen tot ik twee boeken tegenkwam die mij enthousiast maakten. Dat moment wilde ik dat er iemand mee was, want in je handen klappen en een gilletje uiten als je alleen bent is toch wat vreemd.
Hoe dan ook ben ik vandaag trots op mijzelf, ik heb iets overwonnen en een nieuwe obsessie erbij. Atlantis, zet je schrap, ik kom alles over jou te weten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten