Tot ziens

Dit is de laatste keer dat ik deze deur dicht doe, de laatste keer dat ik deze trap af loop, de laatste keer dat ik deze route naar het station loop. Het is donker, de straat is leeg en ik baal dat ik mijn wanten nog niet aan heb. Ik zie op mijn horloge dat ik net genoeg tijd heb om de trein te halen. Ik versnel mijn pas, ga de hoek om. Dan besef ik dat ik niet alleen een nieuw begin ga maken, maar ook dingen afsluit. Nare herinneringen die het huis met zich meebracht; het onverklaarbare kille gevoel wat daar hing. Het gevoel wat bij de eerste bezichtiging al overheerste. Het gevoel waar ik niet naar luisterde, omdat ik bang was dat het angst was. De eerste angst waar ik overheen wilde; verandering.

Niet alleen de nare herinneringen laat ik achter, maar ook alle positieve. Het feest wat redelijk uit de hand gelopen was, de dagen in het park, tattoo dagen, mijn verjaardag, de mislute sigaretten, de wereldkaart etc. Deze herinneringen zullen mij altijd bijblijven, maar als ik ze ooit vergeet heb ik altijd mijn herinneringsdoosje nog. Volgepropt met kleine beetjes vreugde en liefde.

Ik druk op de knop van het stoplicht. Nu heb ik tijd om even stil te staan. Op adem komen, maar ook stilstaan bij wat ik bereikt heb. Daar waar ik nooit zomaar over zou steken, sla ik na dit stoplicht het andere stoplicht over en steek ik gewoon over. Iets wat weken heeft geduurd voordat ik dat deed. Een kleine overwinning, maar een van de vele. Mijn kleine wereld is niet het enige wat veranderd is. Ikzelf ben ook veranderd, heb dingen overwonnen en gedaan zonder erbij na te denken.

Nu komt het vervelendste stuk. Het allerlaatste van de wandeling. De weg loopt omhoog en halverwege zal ik willen rusten. Ik steek voor de laatste keer over en begin aan de klim. Ik zie voor mij hoe ver ik nog moet, maar laat dat mij niet tegenhouden; ik heb een trein te halen. Met iedere stap kom ik een klein stukje dichterbij. Ik sta bovenaan de heuvel en heb de klim voor de laatste keer overwonnen. Maar dat betekent niet dat ik er al ben, ik zal nog even door moeten zetten. Ik besluit dit als metafoor te nemen wanneer ik voor de laatste keer afscheid neem. Tot ziens Groningen, maar dan op een andere manier.

Nu

Ik lig in het park op mijn rode kleed. Mijn fiets heb ik in het zicht naast mij gezet. Ondanks dat hij op slot staat, ben ik bang dat hij gestolen zal worden. Ik zie een kraai voorbij lopen, hij is constant in beweging. Mijn huid brandt in de felle zon, maar daar maak ik mij niet druk om. Factor 20 doet wonderen. Naast mij ligt een stel, hetero, zij hebben hun fietsen neergelegd. Ze praten met elkaar, maar ik kan niet verstaan waarover. Ik heb mijn oor op mijn horloge, ik hoor iedere seconde wegtikken. Sinds ik hier lig heb ik mijn telefoon geen seconde losgelaten. Ik communiceer. Het verleden staat centraal. En met ieder tikje komt daar een seconde bij. De vliegende insecten vliegen mij om de oren, net als de wind. Er fietsen mensen voorbij, weg van hun verleden. Sommigen blijven staan om, net als ik, te genieten van het hier en nu en niet te denken aan wat er was of wat er misschien niet eens zal komen. Ik draai mij om en doe mijn horloge af. De tijd telt nu niet.

Comfort zone

Wanneer je niets meer te verliezen hebt en het niet eens bent met hoe je leven eruit ziet, wat doe je dan? Je kunt je vasthouden aan de dingen die je al lang bent verloren en proberen ze terug te krijgen, maar je weet dat dat alleen maar pijn zal doen. Dan kun je beter accepteren dat het voorbij is, dat je leven er niet meer hetzelfde uitziet en dat alles altijd zal blijven veranderen. En als je zelf de keuze wilt hebben over veranderingen, dan zul je daar wat voor moeten doen. Blijf je in het comfortabele hangen en stel je de teleurstelling uit, of kies je ervoor om iets van je leven te maken? Heb je liever spijt van de dingen die je niet hebt gedaan, of van de dingen die je wel hebt gedaan?

Ik koos ervoor om mijn angst in de ogen aan te kijken, dubbele overwinning, en mijn leven te veranderen. Ik heb mijn spullen gepakt en ben naar de andere kant van Nederland verhuisd. Ik had geen reden meer om te blijven hangen in het comfortabele wat al lang niet meer zo comfortabel was. Ik had hoe dan ook een nieuwe basis op te bouwen, dingen te leren, te veranderen. Het werd tijd om mijzelf te leren kennen en te worden wie ik ben. Erachter komen wat ik belangrijk vind in het leven en wat ik wil bereiken en daarmee beginnen. Mijzelf in het diepe gooien en kijken hoe ik eruit kom, leek mij beter dan wanhopig uit het diepe proberen te komen waar ik al in zat en hopen dat alles nog hetzelfde zou zijn als ik eruit was gekomen.

Ik woon hier nu een paar weken en heb het idee dat dit een van de beste keuzes is geweest die ik ooit heb gemaakt. Ik heb dan wel iedere dag last van mijn angsten, maar dat zijn dezelfde angsten die ik zou hebben als ik niet was verhuisd. En in deze situatie geef ik mijzelf weinig keus er iets aan te doen. Iedere dag stel ik mijzelf een doel, ga ik de confrontatie aan. Ik ben hierheen gegaan om de confrontatie aan te gaan met mijzelf en tot nu toe stel ik nog niet teleur. Ik had de neiging om van mijzelf te verwachten wat anderen van mij verwachten, terwijl ik weet dat dat te hoog gegrepen is. Daar ben ik nu mee opgehouden, doe ik dingen op míjn tempo. Ik leer mijzelf kennen en daag mijzelf uit. Ik maak het leven leuk en ga problemen niet langer uit de weg. Er zit een nieuwe ‘ik’ aan te komen die er al jaren uit wil, die anderen al lang hebben gezien, maar ik nog niet. Ik weet dat ik nog een lange weg te gaan heb, maar dat dit wel de eerste stappen zijn op de juiste weg. Ook weet ik dat deze weg ooit comfortabel zal worden, maar dat dat niet betekent dat ik er niet van mag afwijken.

Life begins at the end of your comfort zone.

Verandering

Mijn leven is aan het veranderen. Ik heb mijn diploma behaald, over een week heb ik geen werk meer en ik heb sinds een aantal weken de liefde. Het is alsof ik met deze veranderingen ook andere veranderingen nodig heb. Mijn uiterlijk heeft weer een make-over gekregen en ik ben mijn huis aan het opruimen, bijna obsessief bezig met schoonmaken en dingen weggooien.

Waarom doe ik dat? Het is niet zo dat ik er problemen mee creëer dat ik deze dingen doe, maar ik begrijp gewoon niet waarom ik het doe. Waarom heb ik verandering in uiterlijk en woning nodig, juist wanneer ik al te veel verandering onderga?

Is het een coping strategie? Is het om enigszins controle te hebben op het thema 'verandering'? Verandering staat op dit moment centraal in mijn leven, dingen veranderen en ik heb er geen controle over, dus verander ik dingen waar ik wel controle over heb. Is dat het? Het klinkt logisch, maar toch ook niet.

Op deze manier veroorzaak ik nóg meer verandering en dat is iets waar ik nou juist problemen mee heb. Of is het probleem dan toch de 'onverwachte veranderingen'? Want de veranderingen die ik zelf veroorzaak zijn niet onverwacht.

Het is een raadsel die eigenlijk niet opgelost hoeft te worden, maar ik kan het niet loslaten. Misschien omdat ik controle heb wanneer ik achter het 'waarom' ben gekomen, dan kan ik het stoppen. Daarom wil ik weten waarom. Bij deze verklaar ik de hele maand maart tot een 'waarom'-vrije maand. Waarom? Gewoon, om redenen.