Dit is de laatste keer dat ik deze deur dicht doe, de laatste keer dat ik deze trap af loop, de laatste keer dat ik deze route naar het station loop. Het is donker, de straat is leeg en ik baal dat ik mijn wanten nog niet aan heb. Ik zie op mijn horloge dat ik net genoeg tijd heb om de trein te halen. Ik versnel mijn pas, ga de hoek om. Dan besef ik dat ik niet alleen een nieuw begin ga maken, maar ook dingen afsluit. Nare herinneringen die het huis met zich meebracht; het onverklaarbare kille gevoel wat daar hing. Het gevoel wat bij de eerste bezichtiging al overheerste. Het gevoel waar ik niet naar luisterde, omdat ik bang was dat het angst was. De eerste angst waar ik overheen wilde; verandering.
Niet alleen de nare herinneringen laat ik achter, maar ook alle positieve. Het feest wat redelijk uit de hand gelopen was, de dagen in het park, tattoo dagen, mijn verjaardag, de mislute sigaretten, de wereldkaart etc. Deze herinneringen zullen mij altijd bijblijven, maar als ik ze ooit vergeet heb ik altijd mijn herinneringsdoosje nog. Volgepropt met kleine beetjes vreugde en liefde.
Ik druk op de knop van het stoplicht. Nu heb ik tijd om even stil te staan. Op adem komen, maar ook stilstaan bij wat ik bereikt heb. Daar waar ik nooit zomaar over zou steken, sla ik na dit stoplicht het andere stoplicht over en steek ik gewoon over. Iets wat weken heeft geduurd voordat ik dat deed. Een kleine overwinning, maar een van de vele. Mijn kleine wereld is niet het enige wat veranderd is. Ikzelf ben ook veranderd, heb dingen overwonnen en gedaan zonder erbij na te denken.
Nu komt het vervelendste stuk. Het allerlaatste van de wandeling. De weg loopt omhoog en halverwege zal ik willen rusten. Ik steek voor de laatste keer over en begin aan de klim. Ik zie voor mij hoe ver ik nog moet, maar laat dat mij niet tegenhouden; ik heb een trein te halen. Met iedere stap kom ik een klein stukje dichterbij. Ik sta bovenaan de heuvel en heb de klim voor de laatste keer overwonnen. Maar dat betekent niet dat ik er al ben, ik zal nog even door moeten zetten. Ik besluit dit als metafoor te nemen wanneer ik voor de laatste keer afscheid neem. Tot ziens Groningen, maar dan op een andere manier.
